Hossein Ravanbakhsh

«بیست و چهار تا بیست و نهم مرداد ماه ۱۳۹۳، گالری طراحان آزاد در تهران میزبان آثار یکی دیگر از نقاشان مازندرانی بود که از خطۀ سرسبز روستای قلعه سر در نکا برخواسته. اسماعیل قنبری دانش آموختۀ رشتۀ نقاشی از دانشگاه هنرِ تبریز مدتهاست قبل از مد شدن برخی موضوعات و رویکردها در هنر پایتخت همچون پرداختن به پول، چیدمان های مفهومی(ترکیب چیدمان و معماری)، پنهان کردن اشیاء در نقاشی و ... به عنوان دغدغه هایی شخصی به تولید و بازتولید آثاری پرداخته که بی شک می توان از آنها به عنوان رویکردی در نقاشی و هنر معاصر نام برد. چه آن زمان که در دوران دانشجویی خود آثاری حجم گونه را به صورت چیدمان از اشیاء و مواد طبیعی می ساخت، و چه اکنون که از چوب های جنگلیِ متغییرالشکل در بوم هایش بهره می برد. خام دستی عمدی او در بد نقاشی کردن و نوشتن هرچه باشد(چه آگاهانه و چه ناخودآگاهانه) در آثارش نوعی احساس نزدیکی با مخاطب ایجاد می کند. احساسی کودکانه که از درون فردی حرفه ای در آثارش مشاهده می شود. و این شاخصه در پرکاری او نیز به خوبی دریافت می گردد.
دومین شاخصۀ آثار او در طراحی ها، نقاشی ها، چیدمان ها و حجم هایش سادگی موضوعاتی ست که پس از پرداختن به آن برای مخاطبین به شکلی سهل و ممتنع می گردد. او تاکنون با موضوعاتی دست و پنجه نرم کرده که در زندگی و جغرافیایش همواره به عنوان بخشی از روند روزمرۀ گذران عمرش دیده شده. پرداختن به پدرش که فوت کرده و او خاطرات بیشماری با وی داشته تا موضوعاتی چون آب، پول، روابط انسان ها، حیات وحش ( همچون طراحی سگ، سنجاقک، پروانه، مگس، زنبور، گربه و ...)، تصاویری از زندگی هر روزه و دیگر موضوعات نقاشی هایش. حتی گاهی کنایه هایی سیاسی در آثارش قابل لمس هستند. همه این موضوعات در عین پرداختنِ ساده ، اما دریافتی چند وجهی دارند. نمایشگاه اخیرش در تهران سرشار از بوم هایی ارگانیک بود، که با چوب هایِ شاخه هایِ درختانِ جنگلی از محل زندگی اش ساخته شده بودند. در این بوم ها تصاویر پول هایی مچاله شده و کهنه با تکنیک رنگ صنعتی و ترکیب مواد بر پارچه بوم هایی دست ساز اجرا شده بود که در نگاه نخست هیچ چیزی جز پول های رایج یا از دور خارج شده ایران و جهان را برایمان به نمایش نمی گذاشت. اما موشکافی بیشتر در ترکیب اشکال و تغییری که در پرداختن به سوژه های روی پول هایی چون دویست ریالی، صد ریالی، یک دلاری و ... ایجاد کرده بود ما را وارد لایه ای اکسپرسیونیستی در تکنیک آنها می کرد. و برای دریافت لایه های مفهومی اثر کافی بود از همین پرداختن به تکنیک ساخت و شکل دهی به نقاشی ها وارد شویم. او پول را نه از آن خود می کند و نه با آن شعار می دهد. تنها به اسکناس هایی می پردازد که در جریان زندگی قرار گرفته و تغییر کرده اند، مچاله شده اند، گاه گوشه ای از آنها پاره شده و یادگاری هایی با دستخط هایی بد بر رویشان نوشته شده. در واقع او روند زندگی اسکناس ها را همچون زندگی دیگر موجودات بر ما آشکار می کند. از دیدن این حیات هیجان زده می شود و می خواهد که ما نیز در این لذتِ دیدن با او همراه باشیم. اسکناس های اسماعیل از نوع موزه ای ( که شناسنامه ای دقیق و خشک داشته باشند) و یا اسکناس های عیدی( که نو و تا نخورده در لایه کتاب باشند) نیستند. اسکناس های او در شکل یک دلاری با عنوانی همچون "هر دلار برای یک نفر" ارائه می شوند و بازگشتی عکس ِ بکارگیریِ چاپ سیلک در اسکناس های اندی وارهول را در نقاشی نشان می دهند. در اینجا دیگر خبری از تکنیک چاپ نیست. او اسکناس هایش را چاپ نمی کند، اما روند نقاشی یک دلاری ها همچون چاپ به نظر می رسند. روندی که در هر کدام اندکی تفاوت ظریف از دیگری نمایان است. اینجا از تیراژ هم خبری نیست، و مخاطب نمی داند چندمین اثر یک دلاری را در اختیار خود خواهد گرفت و یا این روند تا کجا ادامه خواهد داشت. در این اسکناس ها به نظر چیزهایی هست که به طنز گرفته شده. در شیوۀ تصویر کردن، شیوۀ ارائه و اجرای آثار، شیوۀ انتخابِ شکل و نوع اسکناس ها و...
طنزی گاه تلخ و گاه خنده دار که ما را به روند یک دوره از حیات این اسکناس نزدیک می کند و نگاهمان را نسبت به آنها به چالش می کشد.»